Ze vinden de grootte van een zeereus uit het Jura, volgens een studie

Meld u aan voor de Wonder Theory-wetenschapsnieuwsbrief van CNN. Verken het universum met nieuws over spannende ontdekkingen, wetenschappelijke doorbraken en meer.

CNN
—

De toevallige ontdekking van grote fossiele exemplaren in een museumla heeft onderzoekers ertoe gebracht te concluderen dat een gigantisch marien reptiel, een pliosauriër genaamd, 152 miljoen jaar geleden in de zeeën zwom, volgens een nieuwe studie.

Bevindingen uit de late Jura-periode, hoewel fragmentarisch, suggereren dat de pliosaurus ongeveer twee keer zo groot was als een orka, en brengen de hoofdauteur van het onderzoek, David Martill, dichter bij verlossing. Dat komt door wat veel onderzoekers beschouwden als onnauwkeurige beweringen die hij deed over de grootte van een andere pliosaurus in de BBC-televisiedocumentaireserie ‘Walking With Dinosaurs’ uit 1999.

Een van de afleveringen “toonde een 25 meter lange Liopleurodon”, die “een verhit debat veroorzaakte … omdat men dacht dat het overschat was en waarschijnlijker slechts een volwassen lengte van iets meer dan zes meter had bereikt.” lang”, aldus een persbericht over de huidige studie gepubliceerd op 10 mei in het tijdschrift Proceedings of the Geologists ‘Association.

Martill, die adviseur was voor de aflevering en momenteel professor is aan de School of Environment, Geography and Geosciences aan de Universiteit van Portsmouth in het VK, zei dat hij de maat verkeerd had.

“Ik baseerde mijn berekeningen op wat fragmentarisch materiaal dat suggereerde dat een Liopleurodon tot een lengte van 25 meter kon groeien, maar het bewijs was schaars en veroorzaakte destijds veel controverse”, zei hij in een verklaring. “We hebben nu enig bewijs dat veel betrouwbaarder is na een toevallige ontdekking van vier enorme (wervels).”

Martill vond onlangs zo’n wervel in een la met fossielen in het Abingdon County Hall Museum in Engeland, en hoorde later dat de curator er nog drie in opslag had. De wervels waren groot, met een maximale breedte van 269 mm (10,5 inch), een maximale hoogte van 222 mm (8,7 inch) en een maximale lengte van 103 mm (4 inch).

Vanwege de grootte van de wervels en vergelijkingen met andere fossielen van andere soorten uit het Midden-Jura en het vroege Krijt, concludeerden de onderzoekers dat ze nauw verwant waren aan pliosauriërs of een vergelijkbare maar onbeschreven soort, aldus het onderzoek.

Topografische scans toonden aan dat het reptiel ergens tussen de 9,8 en 14,4 meter (ongeveer 32 tot 47 voet) lang had kunnen worden, schreven de auteurs.

“Hoewel nog niet vergelijkbaar met de beweringen over Liopleurodon in de iconische BBC TV-serie ‘Walking with Dinosaurs’,” voegde Martill eraan toe, “zou het me niet verbazen als we op een dag duidelijk bewijs vinden dat deze monsterlijke soort zelfs groter.”

Adam S. Smith, conservator natuurwetenschappen in Nottingham’s Natural History Museum, Wollaton Hall, was het daarmee eens.

“Het is niet uitgesloten dat pliosauriërs meer dan 15 meter lang zijn geweest,” Smith zei via e-mail. Hij waarschuwde echter dat een toename in lengte gepaard gaat met een “exponentiële toename in volume… waardoor een biologische limiet wordt gesteld aan de maximale grootte die pliosauriërs kunnen bereiken.” Smith was niet betrokken bij het onderzoek.

Pliosauriërs waren “een groep grote vleesetende mariene reptielen gekenmerkt door massieve hoofden, korte halzen en gestroomlijnde, druppelvormige lichamen”, aldus Britannica. Vier grote vinnen hielpen de oude wezens over de zeeën voort te stuwen. Pliosauriërs waren vergelijkbaar met plesiosauriërs, hun verwanten in de orde Plesiosauria, maar hadden grotere, langwerpige hoofden en kortere halzen.

“We weten dat deze pliosauriërs zeer angstaanjagende dieren waren die 145-152 miljoen jaar geleden in de zeeën zwommen die Oxfordshire bedekten”, zei Martill. “Ze hadden een enorme schedel met enorme tanden die als dolken uitstaken, even groot, zo niet groter dan een T. rex, en zeker krachtiger.

“Ze stonden aan de top van de mariene voedselketen en voedden zich waarschijnlijk met ichthyosauriërs, plesiosauriërs met lange nek en misschien zelfs kleinere zeekrokodillen, gewoon door ze doormidden te bijten en er stukjes af te halen,” voegde hij eraan toe. “We weten dat ze kleinere zeereptielen aan het slachten waren, omdat je bijtwonden op ichthyosaurusbotten kunt zien in voorbeelden die te zien zijn in The Etches Collection in Dorset.”

Valentin Fischer, professor in de afdeling geologie aan de de Universiteit van Luik die geen deel uitmaakte van de studie, noemde de bevindingen “wankel” omdat de lengte van de halswervels, het type dat de auteurs analyseerden, van pliosauriërs kan variëren.

Een andere expert dacht echter dat de schattingen niet noodzakelijkerwijs slecht waren.

“Schaal hangt altijd af van een beste schatting met behulp van de exemplaren die we kennen,” zei Andrew Cuff, een Britse paleontoloog die niet betrokken was bij het onderzoek, per e-mail. “De auteur van dit huidige onderzoek lijkt goed werk te hebben geleverd door exemplaren te vergelijken en te proberen de meest complete fossiele individuen op te schalen om in de nieuw beschreven wervels te passen. Of 14,4 m realistisch is of mogelijk te groot, er zullen meer complete exemplaren nodig zijn om dit te bevestigen, maar het zou me niet verbazen als zo’n grote pliosaurus in Jura-zeeën zwom.”

De wervels werden aanvankelijk gevonden tijdens opgravingen bij Warren Farm in de vallei van de rivier de Theems nabij Abingdon in Oxfordshire, en zijn volgens de studie afkomstig uit de Kimmeridge Clay Formation.

“Dit soort ontdekking herinnert ons eraan dat er in het verleden een aantal verbazingwekkende dieren waren”, zei Michael Benton, een professor in de paleontologie van gewervelde dieren aan de Universiteit van Bristol in het Verenigd Koninkrijk, per e-mail. Benton was niet betrokken bij het onderzoek. “Hier is een zeereptiel ter grootte van een potvis, en vandaag is er niets vergelijkbaars.”